Już od lat siedemdziesiątych z uwagi na prężnie rozwijający się przemysł zaznacza się w sposób widoczny wzrost liczby mieszkańców Skarżyska-Kam. W mieście liczącym na początku lat osiemdziesiątych ponad 45 tyś. ludności, funkcjonują cztery parafie: w centrum — parafia Najśw. Serca Jezusowego, a na obrzeżach: parafia Niepokalanego Poczęcia Najśw. Marii Panny w Dolnej Kamiennej, parafia Św. Józefa w dzielnicy Skarżysko Zachodnie oraz parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy na osiedlu Bór.

W związku z planową rozbudową Skarżyska-Kam. najbardziej „rozrasta się” parafia NSJ, bowiem w jej granicach powstają nowe osiedla mieszkaniowe liczące tysiące mieszkańców. W perspektywie jest jeszcze dalszy rozwój miasta w kierunku północno-zachodnim.

W tej sytuacji Ordynariusz Diecezji Sandomiersko-Radomskiej podejmuje w r. 1983 decyzję o utworzeniu parafii Brata Alberta na wschodnich terenach parafii NSJ, a w 1985 r. — przewidując koniecz­ność powstania następnej parafii — poleca proboszczowi parafii NSJ śp. ks. kan. Henrykowi Nowakowskiemu nabycie placu w północno-za­chodnim rejonie miasta.

Po wielu poszukiwaniach ks. kan. Nowakowski wykupuje wiosną 1985 r. od śp. p. Krzysztofa Jakubowskiego plac przy ul. Białej 33, na którym znajdują się stare zabudowania gospodarcze, fundamenty budynku mieszkalnego oraz murowany warsztat ślusarski właściciela. Na nie zabudowanej części posesji zostaje wkopany krzyż, następnie postawiono drewnianą altanę, w której zawieszono obraz z wizerun­kiem Matki Bożej Miłosierdzia. Odtąd teren ten staje się miejscem modlitw, tu odbywają się Nabożeństwa Majowe i niedzielne Msze św. dla — początkowo nielicznych, stopniowo coraz tłumniej przybywają­cych mieszkańców dzielnicy Place. W międzyczasie pod nadzorem ks. kan. Nowakowskiego odbywa się uprzątanie warsztatu i adoptowanie go dla potrzeb kaplicy.

W sierpniu 1985 r. do pracy na nowej placówce duszpasterskiej zostaje skierowany ks. Adam Radzimirski, który zaczyna organizować parafię Matki Bożej Ostrobramskiej, chociaż w tym momencie nie ma Ona jeszcze statusu prawnego. To, kiedy go uzyska, zależy już teraz od zaangażowania, zmysłu organizacyjnego, wysiłku duszpasterza i para­fian. Początki są bardzo trudne i dla kapłana i dla wiernych. Ks. Adam Radzimirski, który zamieszkał tymczasowo u państwa Strzelców na­przeciwko placu parafialnego, ofiarnie pełni swoją posługę. Już w pierw­szych dniach swego duszpasterzowania w nowo powstającej parafii 25 sierpnia organizuje uroczyste poświęcenie krzyża i placu pod budowę kościoła przez Ks. Biskupa Ordynariusza Edwarda Materskiego. Własnym przykładem mobilizuje i zachęca do urządzania i upiększania kaplicy, regularnie odprawia Msze św. w niedziele i dni powszednie, głosi Słowo Boże. Jednocześnie rozpoczyna prace przy wykończeniu domu mieszkalnego przeznaczonego na plebanię i pomieszczenia kate­chetyczne.

Z każdą niedzielą przychodzi na Msze św. coraz więcej wiernych, znajdują się pierwsi ofiarodawcy, dzięki którym wzrasta „zamożność” parafii, przybywa wyposażenia w kaplicy oraz trwają roboty wykoń­czeniowe w domu katechetyczno-mieszkalnym.

Jesienią 1985 r. praca w parafii MBO jest na tyle zorganizowana, że w dniu 16 listopada w Święto Matki Bożej Ostrobramskiej, które od tej pory obchodzone jest jako uroczystość odpustowa, Ks. Biskup Adam Odzimek w asyście dziewiętnastu zaproszonych kapłanów z całego dekanatu może dokonać uroczystego poświęcenia kaplicy i ołtarza. Ks. Biskup udziela też Sakramentu Bierzmowania 85-osobowej grupie młodzieży przygotowanej do tego Sakramentu przez ks. Aleksandra Dudę czasowo przebywającego w tej parafii.

W uznaniu trudu duszpasterzy i wiernych zaangażowanych w po­wstaniu nowej wspólnoty parafialnej Ks. Biskup Ordynariusz Edward Materski Dekretem Erekcyjnym z dnia 25 stycznia 1986 r. legalizuje powstanie w Skarżysku-Kam. przy ul. Białej 33 parafii Matki Bożej Ostrobramskiej. Jej granice to:

od strony północnej ul. Gajowa,
„ „ zachodniej ul. Krakowska,

„ „ południowej ulice: Marszałka Józefa Piłsudskiego,
„ ,, Rejowska, część ul. Krasińskiego,
„ „ wschodniej ul. Wiejska i 22 Lipca przemianowana później na ul. Sezamkową.
W momencie erygowania parafia liczy około 2,5 tys. dusz.

W drugą niedzielę Wielkiego Postu 23 II 1986 r. wierni uczest­niczący we Mszy św. w kaplicy przeżywają podniosłą chwilę. Oto urzeczywistniają się ich pragnienia, gdy wśród ogłoszeń duszpasterskich słyszą z ust wzruszonego ks. proboszcza Adama Radzimirskiego słowa największej wagi: — „Z dniem l marca 1986 r. stajemy się pełnoprawną parafią i wszelkie posługi duszpasterskie, takie jak: chrzty, zapowiedzi, śluby, pogrzeby, zaświadczenia załatwiamy tu na miejscu”.

Niedziela 13 IV 1986 r. Nieoczekiwana, zaskakująca wszystkich wiadomość podana zostaje oficjalnie także w ogłoszeniach duszpasters­kich: — „Ks. Biskup Ordynariusz Edward Materski na prośbę osobistą ks. Adama Radzimirskiego zwolnił Go z obowiązków tutejszej parafii i zamianował proboszczem parafii Wojciechowice. Od 9.IV. probosz­czem parafii Matki Bożej Ostrobramskiej zostaje ks. Jerzy Karbownik”.

O ile życie w nowo powstałej placówce duszpasterskiej do tego czasu płynęło szybko, a każdy tydzień przynosił nowe informacje na temat jej rozwoju materialnego i duchowego (wprowadzenie nowenny do Matki Bożej, pierwsze święta Bożego Narodzenia z tradycją Pasterską, pierw­sza Droga Krzyżowa przy nowych stacjach Męki Pańskiej), to z chwilą objęcia pracy przez ks. proboszcza Jerzego Karbownika nabiera ono nowego wymiaru, tempa i rozmachu.

Zapada decyzja o budowie w parafii MBO świątyni. Będzie to wierna kopia Ostrej Bramy z Wilna, z przyległym kościołem i domem pielgrzyma. Ta decyzja jest jednoznaczna. Parafia MBO w Skarżys­ku-Kam. przy ulicy Białej 33 będzie w Polsce jeszcze jednym miejscem kultu Maryjnego.

Miejscem o tyle szczególnym — bo kultu Matki Bożej Miłosierdzia. Dlaczego szczególnym? Odpowiedź na to pytanie znajdujemy w liście Ks. Arcybiskupa Edwarda Kisiela z dnia 3 maja 1977 r., z okazji 50-tej rocznicy koronacji obrazu M. B. Miłosierdzia w Ostrej Bramie w Wilnie. — „W naszych trudnych czasach kult Maryi jako Matki Miłosierdzia staje się szczególnie aktualny. Człowiek współczesny, obciążony grzechami, udręczony niepokojem i rozlicznymi cierpieniami często traci nadzieję. W głębi duszy odczuwa potrzebę przebaczania i oczekuje na kogoś bliskiego, który go kocha i chce mu dopomóc. Naprzeciw tym tęsknotom i pragnieniom współczesnego człowieka wychodzi właśnie najlepsza nasza Matka, Pani Miłosierdzia, która wszystko rozumie, która sercem ogarnia każdego z nas”.

Następuje dwuletni okres przygotowawczy do rozpoczęcia budowy kościoła. Okres — z jednej strony — załatwiania wymaganych formalno­ści (projektów budowlanych, zatwierdzenia lokalizacji przez Urząd Miasta, uzyskania zgody Urzędu Wojewódzkiego na budowę obiektu sakralnego), z drugiej zaś – gromadzenia środków finansowych, a w mia­rę ich przybywania — zakupu materiałów budowlanych, przygotowywa­nia placu budowy. Są również problemy, bo okazuje się, że teren, na którym ma stanąć kościół, jest niewystarczający. Parafię ratuje z opresji p. Majewski, który sprzedaje część swojej posesji, powiększając tym samym plac do rozmiarów umożliwiających realizację tak wielkiego przedsięw­zięcia. W ciągu tych dwóch lat wysiłek fizyczny i finansowy duszpasterzy i wiernych skierowany jest w dużej mierze na prace wykończeniowe w domu katechetyczno-mieszkalnym, modernizację i wystrój kaplicy w celu stworzenia stale powiększającej się parafii pod względem liczby mieszkańców, jak najlepszych warunków do modlitwy. Wielkość tego wysiłku można ocenić pod koniec 1986 r., kiedy to z okazji drugiego już święta odpustowego 16 listopada Ks. Biskup Ordynariusz Edward Materski na uroczystej Mszy św. z procesją dokonuje poświęcenia pierwszej części domu katechetyczno-mieszkalnego, metalowego taber­nakulum w kaplicy i sztandaru pracowników kolei. Msza św. odbywa się w kaplicy już poświęconej, świeżo umalowanej, przy pełnej radiofonizacji wewnątrz i na zewnątrz. Modlitwom i pieśniom zgromadzonych wier­nych wtórują nowe organy zakupione i poświęcone latem tego roku.

O umacnianiu się parafii MBO świadczy nie tylko budowa i moder­nizacja jej obiektów, ale także rozwój życia duchowego w tym okresie. Wspomnieć tu należy inne uroczystości po raz pierwszy obchodzone przez wspólnotę parafialną, takie jak: poświęcenie małego obrazu M. B. Ostrobramskiej znajdującego się w kaplicy, I Komunia św. 42-osobowej grupy dzieci, pierwsza Procesja Eucharystyczna Bożego Ciała, która przeszła ulicami: Białą, Wyspiańskiego, Konarskiego, Grottgera, Białą.

Z inicjatywy ks. proboszcza Jerzego Karbownika wprowadzono zwyczaj systematycznego odprawiania uroczystych Mszy św. w intencji:

— dobroczyńców, ofiarodawców i ludzi pracujących przy budowie,

— zasiedlających nowo wybudowane mieszkania w blokach,

— małżeństw obchodzących rocznice ślubu. Wszystkie wymienione i nie wymienione inicjatywy ks. Proboszcza przyczyniają się stopniowo ale skutecznie do duchowej konsolidacji parafii MBO, przywiązania wiernych do istniejącej kaplicy i zaan­gażowania ich w budowę nowej świątyni.

W tym trudnym dziele duszpasterzowania wspiera Go od lata 1986 r. nowy ksiądz wikariusz — neoprezbiter Dariusz Stańczyk, którego powitanie odbywa się 29 czerwca. Kilka dni wcześniej parafianie pożegnali ks. Dudę dziękując Mu ze szczerego serca za ofiarną posługę kapłańską. Młody ks. Dariusz Stańczyk szybko zjednuje sobie serca wszystkich swoją energią, zaangażowaniem i pogodą ducha. On to inicjuje różne formy pracy z dziećmi i młodzieżą, wychowuje, umacnia wartości chrześcijańskie, wciąga do pracy w ZHR, szkoli ministrantów. Uczy młodych i dorosłych wiernych nowych pieśni i modlitw, by godnie przygotować parafię Matki Bożej Ostrobramskiej do wielkich uroczys­tości religijnych, jakie przeżywać będzie już niebawem w 1987 r.

Właśnie w ten nowy 1987 r. parafia MBO wchodzi ciesząc się ze swych dotychczasowych osiągnięć. Ksiądz proboszcz Jerzy Karbownik nie szczędzi ludziom pochwał, gdy na Mszy św. w wieczór Sylwestrowy dokonuje rzetelnego podsumowania pracy parafian. Przedstawia am­bitne plany na przyszłość. Obejmują one:

— wybudowanie drugiej części domu katechetyczno-mieszkalnej, aby dzieciom i młodzieży stworzyć odpowiednie warunki do nauki religii,

— przygotowanie zaplecza i placu pod budowę kościoła,

— wykonanie dokumentacji budowlanej,

— gromadzenie materiałów na budowę kościoła,

— zbiórkę złomu metali na wykonanie zamówionych trzech dzwonów.

Rozpoczęcie realizacji tych planów ma miejsce na wiosnę a zaczyna się od uroczystej Mszy św., na której ks. Proboszcz rzuca myśl przewodnią przyświecającą wszystkim działaniom w parafii MB Ostro­bramskiej: „Kościół budujemy modlitwą, pracą i ofiarą”.

16 maja, w tydzień po I Komunii św., do której w tym roku przystąpiło już 75 dzieci, rozpoczęto wykopy pod drugą część domu katechetyczno-mieszkalnego. Tempo pracy jest imponujące: do 5 lipca stoi już parter, 26 lipca piętro domu, w tygodniu od 9 do 16 sierpnia zbrojono i zalewano strop, do 13 września pokryto dach i przystąpiono do malowania oraz prac porządkowych.

20 września Ks. Biskup Ordynariusz Edward Materski na uroczystej Mszy św. o godz. 16.00 dokonuje poświęcenia nowo wybudowanego domu katechetycznego, który od tej pory staje się miejscem katechezy dzieci i młodzieży z parafii. Zagospodarowane zostaje również poddasze domu przeznaczone na mieszkania dla księży.

To, że naukę religii w roku szkolnym 1987/88 młodzi parafianie mogą rozpocząć w optymalnych warunkach, dowodzi ofiarności i umie­jętności organizacyjnych księdza Proboszcza.
Potwierdzeniem stale rosnącego zainteresowania ludzi potrzebami młodej placówki duszpasterskiej jest żywy odzew na apel o zbiórkę złomu metali z przeznaczeniem na odlanie dzwonów.

Już w końcu roku zebrany złom zostaje przekazany ludwisarzowi w Przemysłu w celu przetopienia i wykonania z niego trzech dzwonów. Także dzięki ofiarności rodziców dzieci, które przystąpiły do I Komu­nii św. wyposażenie kaplicy wzbogaca się o masywny konfesjonał.

Rok 1987 zapisuje się w dziejach parafii MBO bardzo ważnymi wydarzeniami, które przyczyniają się do pogłębiania życia religijnego i dostarczają wiernym niezapomnianych wzruszeń.

Przez cały okres Wielkiego Postu kapłani przygotowują ludzi wewnętrznie do Uroczystości Nawiedzenia Parafii przez Relikwię Krzyża Świętego, które mają się odbyć 4 kwietnia. 28 marca roz­poczynają się Misje św. wprowadzające w przeżywanie tajemnicy Eucharystii i umacniające w wierze a uwieńczeniem ich staje się rodzinna spowiedź i Komunia św. Sama uroczystość ma niecodzienną oprawę. W oknach wszystkich domów płoną lampki okalające krzyże, ulice udekorowane i oświetlone. Kolumna samochodów oraz olb­rzymia procesja duchownych i wiernych z krzyżami w rękach przyj­muje o godz. 17.00 Relikwie Krzyża Świętego na granicy parafii przy zbiegu ulic Al. Konstytucji 3 Maja i Krakowskiej. Ceremonii przewod­niczy śp. Ks. Biskup Walenty Wójcik. Po uroczystej Mszy św. pontyfikalnej, w czasie której wierni wyznają swą przynależność do wspólnoty chrześcijańskiej wznosząc do góry krzyże, następuje cało­nocna adoracja Relikwii.

Dwa miesiące później — w czerwcu — cały kraj przeżywa kolejną, trzecią już pielgrzymkę do Polski Papieża Jana Pawła II. Trasa pielgrzymki Ojca Świętego wiedzie między innymi przez Tarnów. 10 czerwca liczna grupa parafian z ks. Proboszczem w godzinach nocnych wyjeżdża do Tarnowa. O godz. 10.00 rozpoczyna się uroczysta koncelebrowana Msza św. beatyfikacyjna Karoliny Kózkówny. Jed­nym z koncelebransów jest ks. proboszcz Jerzy Karbownik. Na tej pamiętnej Mszy św. zostaje poświęcony kamień węgielny pod budowę kościoła Matki Bożej Ostrobramskiej w Skarżysku-Kam.

Ojciec Święty osobiście pobłogosławił ks. Proboszcza życząc mu sił i wytrwałości w realizacji tak trudnego ale zaszczytnego dzieła. Zdjęcia z tej epokowej chwili są przedmiotem dumy całej parafii.

We wrześniu tegoż roku Papież Jan Paweł II udzielił błogosławieńs­twa parafii MB Ostrobramskiej przygotowującej się do budowy kościoła. Ojciec Święty złożył je na ręce ks. Dariusza Stańczyka przebywającego z pielgrzymką wiernych w Rzymie. Z treścią tego błogosławieństwa zapoznają się parafianie na niedzielnych Mszach św. w dniu 27 września w czasie czytania ogłoszeń duszpasterskich. Słowa Głowy Kościoła głęboko zapadają w serca i mobilizują ludzi do dalszego wysiłku.

W listopadzie 1987 r. rozpoczynają się następne ważne wydarzenia religijne będące źródłem wielu wzruszeń, przeżyć, łask Bożych — pere­grynacja obrazu Matki Bożej Ostrobramskiej i Różańca św. do wszystkich rodzin w parafii. Ta wędrówka trwać będzie przez prawie cały następny rok. Dla wiernych jest to zapowiedź informacji, którą ks. proboszcz Jerzy Karbownik przekaże oficjalnie w ostatnim dniu starego roku na Mszy św. podsumowującej całoroczne dokonania:

— „Rok 1988 będzie pierwszym rokiem budowy Kościoła MBO”. Niedługo potem wszyscy mogą zapoznać się z makietą budowli, która będzie wznoszona na placu przy ul. Białej 33. Jej projektantami są inżynierowie architekci — panowie: Zbigniew Grządziela i Bogdan Ciok. Budowa ma przebiegać w dwóch etapach: Etap pierwszy — Ostra Brama i dom pielgrzyma, drugi etap — kościół.

Wielkanoc 1988 r. Procesji Rezurekcyjnej towarzyszy bicie dzwo­nów, które słychać na obszarze całej parafii Matki Bożej Ostrobrams­kiej. Nie jest to już dźwięk pochodzący jak dotąd z taśmy magneto­fonowej. Po raz pierwszy biją dzwony wykonane z zebranego złomu, zawieszone na dzwonnicy, która jest ubiegłorocznym darem jednej z parafii w Sandomierzu. Po procesji dzwony milkną aż do 22 maja, to jest dnia ich konsekracji, której dokonuje uroczyście Ks. Biskup Ordynariusz Edward Materski w czasie Mszy św. o godz. 17.00.

Dnia 31 maja 1988 r. — w roku Maryjnym — ks. proboszcz Jerzy Karbownik Mszą św. inauguruje budowę kościoła MBO. 14 czerwca na placu pojawia się koparka. Od wykopania rowów pod ławy fundamen­towe rozpoczyna się pierwszy etap robót przy wznoszeniu olbrzymiej budowli Świątyni – Sanktuarium. Pozornie nie widać postępu prac, ponieważ trwają w wykopach. Zalewanie ław, zbrojenie, stawianie fundamentów trwa blisko pół roku. Odnotowania wymaga fakt udziele­nia pomocy w tej fazie budowy przez parafię Klimontów. W końcu września fundamenty już stoją a ich uroczystego poświęcenia dokonuje Ks. Biskup Ordynariusz Edward Materski w czasie Mszy św. 9 października.

Czas w parafii Matki Bożej Ostrobramskiej przez cały pierwszy rok budowy kościoła odmierzany jest terminami zakupu kamienia, cemen­tu, cegły, coniedzielnymi komunikatami, z którego bloku bądź ulicy, w jakiej ilości i kiedy mają się stawić ludzie do pomocy w danym tygodniu, informacjami o stanie zaawansowania robót.

Pomagają nawet dzwony. Bicie jednego z nich o nietypowej porze jest umówionym sygnałem, że oto właśnie przyszedł nowy transport materiałów budowlanych, najczęściej cegły i trzeba go rozładować.
17 kwietnia 1989 r. ks. proboszcz Jerzy Karbownik także Mszą św. rozpoczyna drugi rok budowy kościoła. Pragnieniem duszpasterzy i wiernych jest, by w tym roku zakończyć budowę Ostrej Bramy i stworzyć tu Sanktuarium Matki Bożej Miłosierdzia. Następuje kolejna mobilizacja sił. Parafia musi się zdobyć na ogromny wysiłek fizyczny i finansowy, ponieważ aby wznieść Ostrą Bramę, trzeba jednocześnie prowadzić roboty budowlane na wschodniej ścianie kościoła, prez­biterium i domu pielgrzyma.

Zachętą dla wiernych do dalszej ofiarnej pracy jest wiadomość o ufundowaniu przez Ks. Biskupa Ordynariusza Edwarda Materskiego obrazu Matki Bożej Ostrobramskiej — wiernej kopii Cudownego Obrazu z Wilna — namalowanego przez panią Izabellę Borowską z Kielc, natomiast sukienki i korony wykonał p. Wł. Markiewicz.

To, kiedy obraz znajdzie się w Skarżysku-Kam. na ul. Białej 33, zależy tylko od zaangażowania parafian w wykończenie Ostrej Bramy. Budowa wkracza właśnie w fazę, gdzie o tempie prac zaczynają decydować — nie ilość murarzy i pomocników — ale koordynacja i terminowość wykonywania określonych zadań przez grupy fachow­ców: murarzy, cieśli sporządzających szalunek, zbrojarzy, elektryków, hydraulików, posadzkarzy, tynkarzy.

Przychodzi czas zalewania stropu i łuku na Ostrej Bramie. Jest to bardzo trudne zadanie, gdyż praca musi odbywać się nieprzerwanie od rozpoczęcia do jej zakończenia. Wielkość stropów Ostrej Bramy wymaga, aby prace te trwały przez trzy dni i noce. I w tej sytuacji parafianie stają na wysokości zadania, a dopomaga im w tym ks. Proboszcz, który potwierdza po raz kolejny jak dobrym jest or­ganizatorem — ale i psychologiem umiejącym w trudnych chwilach wymagających poświęcenia zmobilizować wiernych do jeszcze więk­szego wysiłku. W ciągu tych trzech dni morderczej, wyczerpującej pracy ludzie zmieniają się co kilka godzin, a ks. Proboszcz niestrudzenie jest wśród nich, chodzi po rusztowaniach, chwali dobrze wykonaną robotę, żartuje, sama Jego obecność wpływa mobilizująco.

Wspólny wysiłek duszpasterzy i wiernych gwarantuje, że Ostra Brama będzie gotowa na czas zaplanowanego na 21 października ingresu Obrazu Matki Bożej Ostrobramskiej do parafii pod Jej wezwaniem.

Na przybycie Matki Bożej w kopii obrazu z Wilna parafia Matki Bożej Ostrobramskiej przygotowuje się od dawna bardzo starannie. Cały rok trwa już peregrynacja małego obrazu MBO i Różańca św. do rodzin parafialnych. Aby dobrze przeżyć te podniosłe chwile zostają zorganizowane dwie pielgrzymki parafian do Wilna. Tydzień poprze­dzający uroczystości (15.X.-21.X.) jest czasem Misji św., spowiedzi i Komunii św.
Wcześniej dzięki staraniom ks. Proboszcza została zmieniona nazwa ulicy, przy której mieści się Ostra Brama. Ulica Biała została przemiano­wana na ulicę Wileńską.

W sobotę 21 października 1989 r. parafia Matki Bożej Ostrobrams­kiej przybiera odświętny wygląd. We wszystkich oknach obrazy Matki Boskiej, ulice udekorowane, na rogu ulic Wileńskiej i Krakowskiej na wzniesionej bramie triumfalnej widnieje transparent „Witaj Matko i Królowo na progu Twojej Parafii”.

Tysiące wiernych, którzy przyszli tu procesją prowadzoną przez kapłanów z całego dekanatu, czeka ze świecami w rękach na przybycie Obrazu Matki Bożej Ostrobramskiej, po który wcześniej pojechał do Radomia ks. proboszcz Jerzy Karbownik z liczną grupą zmotoryzowa­nych parafian. Wreszcie daje się słyszeć dźwięk klaksonów, błyszczą światła kolumny aut. Na przodzie odkryty samochód ozdobiony zielenią i kwiatami wiezie kopię Cudownego Obrazu, przy którym pełnią straż kolejarze z parafii. Przed bramą triumfalną samochód zatrzymuje się. Ludzie padają na kolana, nie ma nikogo, kto mógłby w tej niezapomnianej chwili powstrzymać się od łez. Ze wszystkich ust płynie pieśń „Z dawna Polski Tyś Królowo Maryjo, Ty za nami przemów słowo — Maryjo…”. Stąd już procesją „wędruje” Obraz Matki Bożej Miłosierdzia do kaplicy parafialnej, gdzie wierni zaciągają przed Nim całonocną wartę honorową. Stąd w niedzielę rano Obraz zostaje przeniesiony do Kaplicy MBO w Ostrej Bramie.

Centralnym punktem tych podniosłych uroczystości jest pierwsza Msza św. przed obrazem Matki Bożej Ostrobramskiej w niedzielę 22 października o godz. 13.00. Mszę św. pontyfikalną odprawia Ks. Kardynał Henryk Gulbinowicz. Koncelebrują Ją przedstawiciele Epi­skopatu, wśród których jest fundator obrazu — Ks. Biskup Or­dynariusz Edward Materski, a także kapłani z całego dekanatu.

Na placu przed Ostrą Bramą tysiące ludzi z parafii i okolic — wszyscy wzruszeni i rozmodleni. W czasie tej uroczystości Ks. Kardynał dokonuje poświęcenia Obrazu, Kaplicy i ogłasza otwarcie w Niej Sanktuarium Matki Bożej Miłosierdzia. Kustoszem Sank­tuarium Ks. Biskup Ordynariusz uczynił ks. proboszcza parafii MBO Jerzego Karbownika. W pięknym okolicznościowym kazaniu Ks. Kardynał Henryk Gulbinowicz przybliżył wiernym historię wileńskiego Obrazu Matki Bożej Ostrobramskiej, opowiedział o rozlicznych cu­dach, jakie się przed Nim dokonały, między innymi o cudownym nawróceniu Rafała Kalinowskiego, wyniesionego później na ołtarze.

Ogromnie wzruszającym momentem tej podniosłej Mszy św. jest długa procesja przedstawicieli różnych kół i organizacji istniejących na terenie tej i innych parafii z darami dla Pani Miłosierdzia. Po Komunii św., którą w tym dniu przyjęły setki ludzi i po ostatnim błogosławieńst­wie rozlega się hejnał Maryjny kończący ceremonię. Potem aż do wieczora trwają indywidualne modlitwy przed Obrazem Patronki parafii.

Wspomnienie tych uroczystości na zawsze zapisuje się w sercach wszystkich, kto w nich uczestniczy. Są one najlepszą zapłatą dla parafian za trud włożony w budowę Sanktuarium. O godz. 21.00 tego jeszcze dnia rozbrzmiewają dzwony oznajmujące, że rozpoczął się Apel wieczorny przed zasłonięciem Obrazu. Od tej pamiętnej chwili bicie dzwonów o wieczornej porze słychać codziennie. Apel stał się tradycją w parafii Matki Bożej Ostrobramskiej, podobnie jak całonocna adora­cja w pierwszą sobotę każdego miesiąca zakończona Pasterką.

Lata 1990, 1991, 1992 wydają się bardzo podobne do siebie z uwagi na jednorodność problemów przeżywanych każdego roku przez parafię MBO. Z jednej strony — coraz wyższe mury kościoła, coraz więcej pielgrzymów odwiedza Sanktuarium Maryjne i to cieszy duszpasterzy i wiernych. Z drugiej strony — coraz większe zmęczenie, coraz trudniej finansować budowę rozpoczętego dzieła. Jedyne co się nie zmienia to przypominana na początku każdego roku przewodnia myśl: „Kościół budujemy modlitwą, pracą, ofiarą”.

Od wczesnej wiosny do późnej jesieni dwa razy w tygodniu ks. Proboszcz głosem dzwonu prosi ludzi o dodatkową pomoc przy rozładunku kolejnych transportów cegły. W miarę jak strzelają w górę mury świątyni, rosną kłopoty finansowe parafii.

Ks. proboszcz Jerzy Karbownik w dużej mierze bierze na siebie trud pozyskiwania funduszy na kontynuację budowy. Nawiązuje współpracę z parafią w Anglii, szuka kontaktów z Polonią Kanady i Stanów Zjednoczonych. Wyjeżdża za granicę, głosi Słowo Boże, szerzy kult M. B. Miłosierdzia z Ostrej Bramy w Skarżysku-Kamiennej wśród rodaków na obczyźnie. Dzięki ich ofiarności udaje się utrzymać szybkie tempo budowy. Stan prac budowlanych na koniec poszczególnych lat przedstawia się następująco:

1990 r. — wykonano mury kościoła do wysokości naw bocznych, zalano strop nad stroną wschodnią, zakończono stan surowy domu pielgrzyma.

1991 r. — oddano do użytku dom pielgrzyma, zakończono murowa­nie ścian bocznych kościoła, zalano stropy za wyjątkiem stropu nawy głównej, rozpoczęto wylewki pod posadzki, wykończono klatki schodowe prowadzące do kaplicy MBO.

1992 r. — zakończono stan surowy kościoła, rozpoczęto prace elekt­ryfikacyjne i tynkarskie, urządzono pokoje mieszkalne w domu pielgrzyma, w którym zamieszkały Siostry zakonne.

Te suche informacje o stanie zaawansowania robót we wskazanych latach 1990-92 nie dają pełnego wyobrażenia o trudzie ludzi budujących kościół Matki Bożej Ostrobramskiej, tak duszpasterzy jak i parafian, którzy borykając się z problemami organizacyjnymi, finansowymi i tech­nicznymi uparcie dążą do wytyczonego celu.

Ofiarność ludzi i ich zdolność do wyrzeczeń ma swoje źródło niewątpliwie w bogatym życiu duchowym, nad którym czuwają i stale je rozwijają kapłani pracujący w parafii MBO w omawianym okresie lat 1990-92. Są to oprócz ks. Proboszcza i wspomnianego ks. Dariusza Stańczyka — śp. ks. Jubilat — rezydent — Jan Gajos, ks. Jerzy Adamczyk, ks. Sławomir Molendowski, ks. Grzegorz Bliźniak. Bardzo związani są z parafią MBO młodzi księża pracujący na innych placów­kach duszpasterskich, którzy swą pierwszą Mszę prymicyjną tu właśnie odprawili: ks. Daniel Swend, ks. Krzysztof Gębusia, ks. Dariusz Rot.

Przejawem bogatego życia duchowego rozwijanego przez duszpas­terzy parafii MB Ostrobramskiej jest działalność Kół Żywego Różańca — żeńskiego i męskiego, Honorowej Straży Serca Maryi, Dzieci Maryi, Związku Sybiraków, Klubu Inteligencji Katolickiej, Duszpasterstwa Armii Krajowej, Duszpasterstwa Rodzin, Związku Harcerstwa Rzeczy­pospolitej, śpiewających grup młodzieży oazowej. Istnieje także w parafii biblioteka, czytelnia, wypożyczalnia kaset z filmami o tematyce religijnej, sklepik oferujący atrakcyjne książki i dewocjonalia. Parafia ma nawet swoje pismo — biuletyn informacyjny pt. „Ostra Brama. Wiadomości z życia Parafii i Sanktuarium MB Ostrobramskiej w Skarżysku-Kam.”

Od połowy 1992 r. ofiarnie włączają się w pogłębianie życia duchowego wiernych Siostry Karmelitanki, które w sposób liturgiczny zostają wprowadzone do parafii 15 sierpnia. Uroczystościom przewod­niczy ks. Prałat Paweł Przybylski z Anglii.

Właśnie lata 1990-92 dostarczają szczególnie wiele niezapomnia­nych wzruszeń związanych z budową kościoła i życiem religijnym w parafii Matki Bożej Ostrobramskiej.

25 lipca 1990 r. parafianie przeżywają chwilę historyczną. W pielg­rzymce do Matki Bożej przybywa ze Stanów Zjednoczonych Ks. Biskup Adam Majda wraz z 45 księżmi. W czasie pontyfikalnej Mszy św. celebrowanej przez Ks. Biskupa Ordynariusza Edwarda Materskiego dokonują wmurowania aktu erekcyjnego w nowo budowany kościół MBO i święcą Jego mury. Przygotowaniem do tego epokowego wydarzenia była w parafii dziewięciodniowa nowenna i Msze św. odprawiane w Sanktuarium Maryjnym w intencji dobrodziejów.

15 sierpnia 1990 r. w siedemdziesiątą rocznicę cudu nad Wisłą na uroczystej Mszy św. o godz. 11.00 śp. Ks. Biskup Walenty Wójcik święci tabernakulum do Kaplicy Ostrobramskiej i strop nad częścią wschodnią kościoła.
16 września 1990 r. ks. Prałat Paweł Przybylski z zaprzyjaźnionej parafii MBO w Anglii na Mszy św. dla dzieci i młodzieży inaugurującej nowy rok szkolny 1990/91 dokonuje poświęcenia krzyży, które zostają powieszone w salach szkolnych. Od 18 do 22 października 1990 r. wierni przeżywają dni odnowienia Misji św., a 22 października — w rocznicę poświęcenia Obrazu i Kaplicy Matki Bożej Ostrobramskiej — modlą się na podniosłej uroczystej Mszy św. pod przewodnictwem Ks. Biskupa Ordynariusza Edwarda Materskiego za dar stworzenia w Skarżys­ku-Kamiennej Sanktuarium Maryjnego. 29 czerwca 1991 r. Ks. Bp. Ordynariusz dokonuje poświęcenia wykończonego Domu Pielgrzyma na uroczystej Mszy św. i błogosławi wiernych na następne lata pracy.

Niewątpliwie epokową chwilą dla parafii MBO jest spotkanie z Nuncjuszem Papieskim Ks. Arcybiskupem Józefem Kowalczykiem. Jakże głęboko zapadają w serca wiernych słowa homilii Ks. Arcybis­kupa wygłoszonej w czasie pontyfikalnej Mszy św. w Sanktuarium Matki Bożej Miłosierdzia dnia 14 lipca 1991 r. „(…) Raduję się, że mogę jako Nuncjusz Apostolski modlić się razem z Waszym Arcypasterzem Ks. Biskupem Edwardem, z Ks. Biskupem Kieleckim Stanisławem, Kapłanami, Siostrami Zakonnymi oraz Ludem Bożym żyjącym w Skarżysku-Kamiennej i okolicy, w tym nowo powstałym Sanktuarium MB Ostrobramskiej zwanej Miłosierdzia.

Biorąc pod uwagę trudności, jakie były i są w pielgrzymowaniu do Ostrej Bramy w Wilnie, postanowiliście wybudować Jej kopię na tym miejscu, aby umożliwić Czcicielom Matki Miłosierdzia bliższy z Nią kontakt. Żyjecie tradycją Ostrej Bramy i jej tajemnicą. Tajemnica Matki Miłosierdzia wpisała się jakoś i w Wasze dzieje. (…) Maryja w Swym Ostrobramskim Wizerunku kieruje nasz wzrok na budujący się tuż obok kościół, dom Jej Syna. Ona prowadzi wiernych do Eucharystii”.

W czasie tej niecodziennej uroczystości Ks. Arcybiskup Józef Kowalczyk w asyście przedstawicieli Episkopatu i Kapłanów z całego dekanatu dokonuje wmurowania kamienia węgielnego w budujący się kościół.

17 maja 1992 r. znów epokowe wydarzenie, które gromadzi przed Kaplicą Matki Bożej Ostrobramskiej tysiące wiernych z parafii i okolic na uroczystości sprowadzenia relikwii Św. Rafała Kalinowskiego, którego postać na stałe związana jest z Matką Miłosierdzia z Ostrej Bramy w Wilnie. Już w sobotę 16 maja o godz. 8.00 rano wyjeżdża delegacja parafii i dekanatu do Czernej po relikwie Świętego, które zostają przywiezione do parafii NSJ, gdzie po Mszy św. odbywa się adoracja wiernych aż do północy.

Fundatorem obrazu św. Joachima jest — ciężko już wtedy chory ks. kan. Jan Gajos, którego wierni z żalem odprowadzają na miejsce wiecznego spoczynku 5 marca. Od wczesnej wiosny 1993 r. ruszają prace wykończeniowe w kościele. Z początkiem kwietnia następuje nasilenie robót tynkarskich, murarskich, malarskich, elekt­ryfikacyjnych. W tym momencie warto zaznaczyć szczególną ofiarność i zaangażowanie grupy elektryków, którzy od początku istnienia parafii MB Ostrobramskiej wykonują wszystkie prace gratisowo. Jednocześnie z pracami wykończeniowymi trwa budowa wieży liczącej około 40 m wysokości — ostatniego elementu kościoła. Tu będą zawieszone dzwony.

Zaawansowanie robót wewnątrz kościoła w czerwcu 1993 r. jest tak znaczne, że można odprawiać już Msze św. Pierwsza Msza św. w nowo wybudowanej świątyni odbywa się w sobotę dnia 26 czerwca o godz. 18.00. Dla wiernych z parafii MB Ostrobramskiej jest to znów chwila historyczna. Celebransem tej Mszy św. jest Ks. Biskup Edward Mater-ski — faktyczny opiekun wznoszonej świątyni — Sanktuarium od momentu, gdy zapadła decyzja o Jej budowie. Uroczystość liturgiczna jest tym bardziej podniosła, że Ks. Biskup dokonuje na Niej poświęcenia organów ufundowanych przez Polaków z Anglii — państwa Krupów. Ofiarodawcy są również obecni na Mszy św. i wraz z parafianami przeżywają niezapomniane wzruszenie.

Ten dzień pierwszej Mszy św. w nowym kościele oprócz głębokich przeżyć natury religijnej przynosi wiernym również odpowiedź, jak będzie wyglądał ich nowy Dom Boży. Oglądanie wnętrza przez las rusztowań nie dawało nigdy prawdziwego obrazu a przecież tylko nieliczni widzieli pierwowzór w Wilnie. Okazał się duży, widny, przestronny, satysfakcjonujący wszystkich.

czerwiec 1992
– wprowadzenie niedzielnej Mszy świętej o godz. 20:15
– wprowadzenie pasterki Maryjnej w każdą pierwszą sobotę miesiąca

sierpień 1992
– przybycie Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus i oficjalne założenie domu zakonnego w Ostrej Bramie

1993
styczeń – witraż w Kaplicy – Wniebowzięcie Matki Bożej

31 I – poświęcenie w/w witraża i obrazów-płaskorzeźb przedstawiających św. Annę i św. Joachima

24 XII – pierwsza Pasterka w nowym kościele

Dzwony: największy – Maryja Ostrobramska

średni – Najświętsze Serce Jezusa

mniejszy – bł. Jerzy Matulewicz

Ten krótki zarys dziejów parafii Matki Bożej Ostrobramskiej i wznoszenia kościoła — Sanktuarium Matki Miłosierdzia nie jest w stanie oddać w pełni wysiłku, ofiarności, przedsiębiorczości i zaan­gażowania a niekiedy wręcz heroizmu Budowniczych Kościoła: — ks. kan. Jerzego Karbownika, który się podjął tego dzieła i zarażał wszystkich swoim optymizmem, wspierających Go w tym trudzie współpracowników: Księży Wikariuszy, kolejnych kierowników budo­wy, fachowców i tysięcy ludzi z parafii MBO i spoza niej wspomagają­cych budowę „modlitwą, pracą i ofiarą”, ofiarodawców znanych z nazwiska i anonimowych, dobrodziejów z kraju i z zagranicy.

Dzień 12 września 1993 r. wieńczy blisko ośmioletni trud tych ludzi. Już dziś można powiedzieć, że wspólny wysiłek scementował mieszkań­ców parafii MB Ostrobramskiej i wszystkich Czcicieli Matki Miłosier­dzia i uczynił z nich jedną Bożą Rodzinę.