Dzisiejsza uroczystość wskazuje na dwie rzeczywistości: ziemską i niebiańską. Obchodzimy rocznicę poświęcenia tego kościoła, budynku, w którym gromadzimy się na sprawowanie liturgii, sakramentów, słuchanie słowa Bożego i modlitwę. Rozmaici architekci i budowniczowie, murarze i inni rzemieślnicy dołożyli starań, by nasza parafialna świątynia była stabilną, trwałą i piękną budowlą. Jesteśmy im za to wdzięczni. Jednocześnie ten „dom ręką ludzką uczyniony” wskazuje na duchową rzeczywistość, na wspólnotę ludu Bożego, na duchową budowlę wzniesioną z żywych kamieni (por. l P 2, 5), na Kościół, który gromadzi się w nim w imię Boże. Wspólnota ta trwa dzięki Chrystusowi – Głowie, w której Bóg na nowo wszystko zjednoczył. To ze względu na Niego obchodzimy dzisiejszą uroczystość. To On wypełnia tę świątynię swoją zbawczą obecnością.
Można bez żadnej przesady powiedzieć, że Kościół, którego założycielem jest Chrystus, jest niebem na ziemi. Niech zatem jedyny Zbawiciel człowieka i świata całego będzie nie tylko ukryty w tabernakulum, ale przede wszystkim obecny w sercach wszystkich członków Kościoła.