Chrystus, objawiając: miłość-miłosierdzie Boga, równocześnie stawiał ludziom wymaganie, aby w życiu swoim kierowali się miłością i miłosierdziem. Wymaganie to stanowi sam rdzeń orędzia mesjańskiego, sam rdzeń etosu Ewangelii. Mistrz daje temu wyraz zarówno w postaci przykazania, o którym mówi, że jest «największe», jak też w postaci błogosławieństwa, kiedy w Kazaniu na górze głosi: «Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią˃˃.
Chrystus domaga się od swoich uczniów postawy miłosierdzia, co dobitnie wybrzmiało w żądaniu: „Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny”. Jednocześnie uznanie Boga za Ojca, który jest bogaty w miłosierdzie, domaga się oddawania czci Jego miłosierdziu. A ponieważ najpełniej objawiło się w ono Jezusie Chrystusie, więc tym samym domaga się czci Jezusa Miłosiernego. To z kolei pociąga za sobą naśladowanie Jego postawy miłosierdzia.
Kult Bożego miłosierdzia i pełnienie uczynków miłosierdzia są zatem nakazem Ewangelii, który dotyczy każdego bez wyjątku wyznawcy Chrystusa.