Ewangelia zawiera trzy przypowieści: o zgubionej owcy, zgubionej drachmie i o synu marnotrawnym. Ich myślą przewodnią jest radość Boga z nawrócenia grzesznika. Żydzi uważali za grzeszników nie tylko tych, którzy prowadzili niemoralne życie, lecz także tych, którzy „należeli do kategorii ludzi stojących poza nawiasem ludu wiernego”, a za takich w oczach faryzeuszy i uczonych w Piśmie uchodzili celnicy. Przypowieści są więc pouczeniem, że Bóg cieszy się z nawrócenia każdego człowieka. Dlatego trzeba się weselić i cieszyć, że grzesznik był umarły dla Boga, jednak powrócił do Niego i otrzymał nowe życie.
„Nawrócenie domaga się przekonania o grzechu, zawiera w sobie wewnętrzny sąd sumienia, a sąd ten, będąc sprawdzianem działania Ducha Prawdy wewnątrz człowieka, równocześnie staje się nowym początkiem obdarowania człowieka łaską i miłością (…)”
Każdy, kto z miłością oczekuje powrotu bliźniego do Boga, Kościoła, wspólnoty, jest podobny do miłosiernego Ojca.
