W swojej Ewangelii Pan Jezus wielokrotnie ukazuje wzór wiary, miłości i zawierzenia w postawach ludzi niezwiązanych się z przedstawicielami narodu wybranego, którym Żydzi odmawiali często prawa do zbawienia i przyjaźni z Bogiem. Kobieta kananejska, celnik przychodzący do świątyni, miłosierny Samarytanin, to przykłady prawdziwej modlitwy i miłości bliźniego, codziennej współpracy z Bogiem, która przez posłuszeństwo i otwartość serca na Jego natchnienia, prowadzi przede wszystkim do codziennej postawy nawrócenia na wzór Zacheusza i dobrego Łotra.
Katechizm Kościoła mówi o dwóch nawróceniach: pierwsze umiejscowione jest w konkretnym momencie, a drugie rozciągnięte w czasie na całe życie. Nawrócenie jako wydarzenie i jako proces. Najpierw wydarzenie chrztu, który jest głównym miejscem pierwszego i podstawowego nawrócenia. Jest to przejście z niewiary do wiary. Odkrycie pełnej obecności Boga.
Drugie nawrócenie, rozciągnięte w czasie, jest nieustannym zadaniem dla całego Kościoła jako proces ciągle ponawianego odrzucania grzechu i przypominania sobie o wezwaniu do świętości, proces duchowej przemiany, która obejmuje całe życie i wymaga podejmowania pokuty.
Aby każda nasza decyzja była mądrzejsza od poprzedniej, a słowo było potwierdzone czynem.
ks. Łukasz Zieliński